مقایسه تاثیر بازخورد خودکنترلی با سطوح مختلف بازخورد غیر کنترلی بر اکتساب، یادداری و انتقال قابلیّت تشخیص خطا در تکلیف تولید نیرو

چکیده هدف از انجام این پژوهش مقایسه اثر بازخورد خودکنترلی با سطوح مختلف بازخورد غیر کنترلی (کاهش فراوانی آگاهی از نتیجه) بر قابلیت تشخیص خطای تکلیف تولید نیرو بود. برای دستیابی به این هدف 50 آزمودنی داوطلب به طور تصادفی در قالب 5 گروه خودکنترلی، جفت شده، 30%، 50% و 100% آگاهی از نتیجه قرار گرفتند. از دستگاه تولید نیرو استفاده شد. گروه ها نیروی ملاکی را در 6 بلوک 12 کوششی در مرحله اکتساب تولید کردند. گروه 30% kr در 22 کوشش، گروه 50%kr در 36 کوشش، گروه 100% kr در 72 کوشش، و گروه خودکنترلی هر زمان که درخواست دریافت بازخورد داشتند آگاهی از نتیجه ارائه گردید. نیروی ملاک در مرحله اکتساب و یادداری برابر 20% و در مرحله انتقال 30% بیشنیه نیروی تولیدی هر فرد بود. برای مرحله اکتساب از تحلیل واریانس عاملی مرکب و در مرحله یادداری و انتقال از تحلیل واریانس یک متغیّره استفاده کردیم. نتایج در مرحله اکتساب و یادداری نشان داد که گروه خودکنترلی و بازخورد با فراوانی 100% عملکرد بهتری نسبت به سایر گروه ها داشتند. همچنین در مرحله انتقال گروه خودکنترلی نسبت به سایر گروه ها داری عملکرد بهتری بود. به طور کلی می توان به این نتیجه رسید که دادن حق انتخاب به آزمودنی ها در دریافت بازخورد به دلیل مزایای که دارد باعث افزایش قابلیت تشخیص خطا نسبت به کاهش فراوانی آگاهی از نتیجه می شود. همچنین می توان گفت که برنامه ریزی بازخورد بر مبنای آزمودنی مداری مؤثّرتر از برنامة مربّی مداری است.